Even zien, nieuwe auto’s bevinden zich op de 1ste etage. Kennelijk denken ze dat je wel een berg wilt beklimmen als je naar het nieuwste blik komt kijken. Prima, trap omhoog, geen probleem. Oeps, wat is het warm hierboven! Het lijkt wel een broeikas. Ach kijk, daar staat ie te glimmen, die Duster. Best wel mooi van buiten. Deur open. Voelen. Ruiken. Horen. Tsja, beetje plastic, maar ja, het moet uit de lengte of de breedte komen. Achter het stuur zitten. Overzichtelijk, niet slecht voor een Roemeense auto met een twijfelachtige historie als je het hebt over vormgeving en merkimago.
Is hier ook nog iemand te bespeuren die me iets kan vertellen over deze auto? Daar staat een bureau, dan is er vast wel iemand in de buurt. Nee dus. Wel papieren, offertes en andere vertrouwelijke informatie waar ik vast niet in mag kijken, maar verder geen haan die ernaar kraait als ik alles per ongeluk in de papierversnipperaar laat vallen. Rondje lopen, op zoek naar een levend wezen. Dan maar even met de kofferklep en de deuren smijten. Nee, nog geen reactie. Nog een rondje lopen dan maar?
Helaas, ik loop de trap af zonder ook maar iemand te zijn tegengekomen. Waarschijnlijk is niemand bestand tegen de subtropische temperatuur van 1 hoog. Dan maar bij de informatiebalie vragen naar de brochure. Een dame en heer hangen daar semi-achteloos rond, en ze dragen allebei een badge. Goedendag, heeft u voor mij de brochure van de Duster. De heer stapt op mij af. “Nee, helaas, die is er nog niet, maar u kunt het op het Internet downloaden. Da’s wel zo handig.”
Doodse stilte.
Best leuke auto, die Duster, ik zag ‘m van de week rijden en dacht: goh, moet ik even wat langer naar kijken. Hij reageert niet op mijn koopsignaal. Behalve dan met een doelloos “ja hè”. Nou dan ga ik maar weer. Dag. Dag.
Ik wandel verbaasd terug naar mijn auto. Had eigenlijk een afspraak voor een proefrit willen maken, mijn gegevens achter willen laten, een offerte willen aanvragen. Toch maar even niet gedaan. Als ze al zo omgaan met potentiële klanten, laat staan hoe ze je behandelen als je er al eenmaal je geld hebt achtergelaten.
In een wanhoopspoging toch maar een proefritaanvraag via de website gedaan voor de volgende dag. Geen reactie. Ach ik maak wel even telefonisch een afspraak. Dat lukt wonderwel, maar het gaat niet van harte, is de indruk.
Op de dag van de proefrit worden we met warme tegenzin ontvangen door iemand die de demo-auto even niet kan vinden, maar uiteindelijk stap ik met het hele gezin in de Duster. Na een half uurtje parkeren we de auto weer voor de deur. “En, was het wat?”, vraagt de verkoper. “Ja, het was wel wat”, antwoord ik gevat. “Jammer dat we niet in de benzineversie hebben gereden maar in de diesel.”, merk ik op. “Meneer, dit wás de benzine-uitvoering…”.
Oh..., ok. Ik kijk nog even verder. Heeft u de brochure toevallig? Ja hoor, ik pak ‘m even voor u. Hij duwt me de brochure even later in de hand en daarmee stopt wat hem betreft elke poging om er nog iets uit te halen, zo blijkt.
Dacia is bezig om haar producten en uitstraling op te vijzelen. Het goedkope imago vinden ze niet erg, maar ze willen daar wel een verbeterde kwaliteit aan vastkoppelen. Technisch gezien zijn ze op de goede weg. Maar als ik de baas van Dacia was zou ik eerst van die goedkope showroommedewerkers proberen af te komen, of hun kwaliteiten als verkopers trachten op te te poetsen - want zo gaat er geen Franse Roemeen de winkel uit. Toe maar, geef die verkopers een salescoach, ze hebben het echt nodig. Of laat ze desnoods een verkooptraining downloaden van Internet. Da’s wel zo handig.
